Ada sekali tu, lepas berbuka puasa, kami anak-beranak solat maghrib berjamaah.
Selepas solat, aku dalam keadaan dah ‘mamai’(mengantuk) sebab perut kekenyangan pun membaca lah doa:
Abah: Bismillahhirrahmannirrahim, Alhamdulillah hirabbillalamin, wassala……
Abah: Ya Allah Ya Tuhan kami, ampunilah dosa kami,
Umi & anak-anak: Aaaamin!
Abah: Dosa kedua-dua ibu bapa kami,
Umi & anak-anak: Aaaamin!
Abah: Dosa kedua-dua anak-anak kami,
Umi & anak-anak: Aaaamin!
Abah : Dosa kedua-dua isteri kami… oops! Tersasul le pula.. kantoi!
Umi: Aaaaa... erk! Hah!.. mula le tuh!
Habis malam tu kena bebel dengan bini aku... kekeke.
Moral of the story: Sapa suruh makan banyak sangat masa berbuka sampai tak ingat dunia? Bila nak solat maghrib mulalah hati tu ke mana, fikiran melayang ke mana..
kikikik... :-)
2 comments:
HAHAHAHAAAAAAAA!
nasib baik time baca doa,
klu time kat dapur ke,
ish, agaknye byk benda2 boleh melayang... haha..
Hah! Ye lah tu cikgu Santai.. hehehe
Post a Comment